KIZIM

18 Tem KIZIM

Kızım ilk defa yan yattığında bu bizim için çok büyük bir olaydı. Ilk defa bilerek tatlı tatlı gülmesi. Ilk sözü. Ilk sözü bildiğimiz bir kelime bile değil. Hev dedi. Aslında nefes verirken ağzından çıkan doğal bir kelime. Ama bizim için özeldi. Dedim ki bir gün bir firma kurarsam adını hev koyacağım. O kadar özel. Ilk çocuk, ilk torun(anne tarafında), ilk sevinç ve Neşe kaynağı evimizin. Eşim 3 aylık hamileyken sancılar yüzünden hastaneye yattığı geldi aklıma. Nerdeyse o zaman Rana’yı nereye bıraktık diye düşünecek kadar hayatımızın ayrılmaz bir parçası…
Dün akşam ilk defa şınav pozisyonu alır gibi ellerinin üzerinde durmasını izledim. Apalama için ilk denemeler. Daha önce ellerini koyuyor fakat korkuyordu. Yarın daha neler yapacak merakla bekliyoruz. Hele gözlerini kısıp şirinlik yapması. Fotoğraf çekiyoruz bol bol, her ânı ayrı bir anı olsun diye. Onun dünyayı tanıma adına attığı küçücük adımlar bize ne kadar olağanüstü geliyor. Gülmek, konuşmak, yürümek ve daha bir çok şey aslında sıradan doğal şeyler. Fakat onun minik bedeninin hızlı değişimi bizi adeta mest ediyor. Rabbim sen her şeyi hikmetle yaratansın diyoruz. Yeni doğduğunda ellerimizin hatta parmaklarımızın boyunu pek geçmeyen, tutmaya korktuğumuz bu yavrucak, şimdi kucaklara sığmıyor adeta. Dün yolda 4-5 yaşlarında bir çocuğu annesi kucağına aldı. Şaşırdım. Benim için bile ağır olduğunu düşündüğüm, taşımak istemediğim türden bir yükü ANNE hiç sesini çıkarmadan yükleniyordu. Annelik böyle bir şey demek ki.
Çocukluktan gençliğe geçiş döneminde annemin boyuna yetiştiğimde, ondan daha güçlü olduğumu da düşünüyordum. Bir yükü kaldırmak için zorladım fakat yerinden oynatamadım. Sonra annem geldi çekil kenara dedi ve yükü kaldırdı. Şaşırdım. Anladım. Demek ki boy uzamakla insan büyümüyor. Bedenin zamana ve idmana ihtiyacı var. Fakat ruh, yalnızlık, sorumluluk ve çekilen çileler yüzünden çok daha çabuk olgunlaşıyor. Şimdi ise farkediyorum ki ihtiyarlıyorum. Bazı çocuklar bana amca diyor. Benim amcam ile yaş farkım çok çok fazla olduğu için önceleri bu durumu yadırgıyordum. Fakat şimdi en büyük yeğenim nerdeyse boyuma ulaştı. Naber amca deyince hiç yadırgamıyorum. Bir keresinde Trabzon’da bir akşam üzeri yolda gidiyordum. Önümde iri yarı yüzünü göremediğim genç olarak tahmin ettiğim biri gidiyordu. Ben de üniversite son sınıf talebesiydim. Duvarın kenarına oturmuş bir çocuk önümde gidene “tartayım mı abi?” Dedi. Hemen bir kaç saniye sonra beni görünce “tartayım amca” demesin mi? “AMCA mı?” Dedim hemen. Şimdi düşünüyorum da demek ki o zaman yaşıma uygun giyinmeyi bilmiyordum. Ama artık çok iyi bir modacım var. Karşılık istemeden severek yapıyor. Hey gidi günler diyesi geliyor insanın. Neyse gitmem lazım. Kızım ağlıyor.